Arşelerim: Ana Arşem – Franz Albert (Jr.) Nürnberger (1854–1931)
Bu benim ana arşem: yaklaşık 1900–1905 yılları arasında yapılmış, seçkin bir Franz Albert (Jr.) Nürnberger. Sekizgen çubuğa sahip bu arşe, François Xavier Tourte’ün tarzında yapılmış ve artık çalışımın ayrılmaz bir parçası haline geldi.
Berlin’deki öğrencilik yıllarımda ödünç olarak kullandığım Sartory arşeyi iade etmek zorunda kaldıktan sonra uzun ve yer yer yorucu bir arayış başladı. Yıllar boyunca her fiyat aralığından ve farklı geleneklerden arşeler denedim. Bu süreçte, bir arşenin bir kemancının sesindeki merkezi rolünü yavaş yavaş kavramaya başladım. Bir ressam için fırça neyse, bir kemancı için arşe de odur.
Zamanla zevkim değişti ve daha fazla renk, karmaşıklık ve karakter barındıran arşelere yönelmeye başladım. Tourte, Peccatte, Persoit gibi eski ustaların ruhunu taşıyan arşelere ilgi duymaya başladım—çünkü bu ustaların işçiliği, ifadeye ve nüansa geniş bir alan tanır. Çalma stilim de değişmişti ve aradığım arşe bu değişimi yansıtmalıydı.
Bu deneme dönemi aslında bana büyük bir armağan oldu. Kendi sesimi keskinleştirmemi, müzikal kimliğimi geliştirmemi ve bu kimliğe en iyi hizmet eden araçları anlamamı sağladı. Geçen yaz bu Nürnberger arşeyi ilk kez denediğimde hemen anladım: arayış sona ermişti.
Franz Albert Nürnberger Jr.’ın arşeleri, 20. yüzyılın en büyük solistlerinden bazıları tarafından tercih edilmiştir—Eugène Ysaÿe, Jan Kubelík, Fritz Kreisler ve David Oistrakh gibi ustalar, bu arşeleri en iyi Fransız örnekleriyle eşdeğer görmüşlerdir. Aynı ellerin, bu efsanevi sesler için de araçlar üretmiş olması düşüncesi oldukça ilham verici.
Peki sizin en sevdiğiniz arşe yapım dönemi hangisi? Size hitap eden özel bir yapımcı ya da gelenek var mı? Düşüncelerinizi duymayı çok isterim—yorumlarda paylaşmayı unutmayın.
